Το Open Air School σε συνεργασία με τη Σαΐτα Εταιρεία Πολιτισμού, στο πλάνο της για τη θεατρική σαιζόν 2018 – 2019, έχουν εντάξει την πανευρωπαϊκή πρεμιέρα του έργου “Narita Airport” του βραβευμένου Μεξικάνου δραματουργού και σκηνοθέτη Ramiro Torres de Miguel, σε μετάφραση του Luis Gómezbeck και σε σκηνοθεσία αμφοτέρων.

Το έργο έκανε παγκόσμια πρεμιέρα τον Νοέμβριο του 2010 στο Μεξικό σε παραγωγή του Εθνικού Κέντρου των Τεχνών και σε σκηνοθεσία του συγγραφέως. Το 2012 έκανε πρεμιέρα στην Ιαπωνία σε παραγωγή του Νέου Εθνικού Θεάτρου και της Πρεσβείας του Μεξικού στο Τόκυο και σε σκηνοθεσία της Τομόε Σάτο.

Εκδόθηκε στη Γαλλία σε τρίγλωσση έκδοση (ισπανικά, γαλλικά, αγγλικά) από τον εκδοτικό οίκο EdiLivre Classique και στην Ελλάδα σε δίγλωσση έκδοση (ελληνικά, ισπανικά) από τη Librería Española Νικολόπουλος.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ

Πώς αντιδράς όταν είσαι υποχρεωμένος να βρίσκεσαι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι σου, ζητώντας παράλληλα απαντήσεις από ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια; Τρία πρόσωπα βρίσκονται στο αεροδρόμιο Ναρίτα του Τόκυου και ο καθένας κουβαλά το δικό του «φορτίο». Μια τεφροδόχος είναι το τέταρτο πρόσωπο. Ο Βίκτωρας, ένας Έλληνας στα εικοσιπέντε ταξιδεύει με τον Μαρτίν, ένα Μεξικάνο γύρω στα πενήντα του χρόνια και σύζυγο του πατέρα του, για να εκπληρώσουν την τελευταία επιθυμία του τελευταίου και να σκορπίσουν τις στάχτες του στο Σαπόρο. Κατά τη διάρκεια της παραμονή τους στην αίθουσα θα αποκαλυφθούν διάφορες πτυχές της σχέσης του Βίκτωρα με τον πατέρα του, με τον πρώτο να κατηγορεί τον Μαρτίν για όλα τα δεινά του. Η Μίκι, μια ξένη και εκκεντρική περφόρμερ γίνεται «αντίβαρο» στη σχέση των δύο ανδρών. Οι συνέπειες όμως των αποκαλύψεων τι κατάληξη θα έχουν; Θα εκπληρωθεί η τελευταία επιθυμία του νεκρού;

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΟΥ

Το έργο το έγραψα εξ ολοκλήρου σε αεροπλάνα και αεροδρόμια. Ασχολείται με την εγκατάλειψη, την απόρριψη και την υποτίμηση των παιδιών από τους γονείς τους. Ασχολείται και με τη νέα μορφή οικογένειας (ομοφυλόφιλοι γονείς), χωρίς να δίδεται έμφαση όμως στη σεξουαλικότητα των μελών της, αλλά στον τρόπο λειτουργίας ή δυσλειτουργίας της, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις «συμβατικές». Και γιατί σ’ ένα αεροδρόμιο; Επειδή ο χώρος του αεροδρομίου είναι ουδέτερος και σ’ έναν τέτοιο χώρο ήθελα να βρίσκονται δύο άνθρωποι που -παρόλο που γνωρίζονται και μοιράζονται καταστάσεις και συναισθήματα- υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν βρεθεί μαζί, και μάλιστα όταν υπάρχει αμοιβαία αντιπάθεια. Αυτή η αντιπάθεια δημιουργεί μια βαριά ατμόσφαιρα με ανταλλαγή λεκτικών και σωματικών χτυπημάτων. Μάρτυς της όλης κατάστασης είναι μια γυναίκα που γίνεται «αντίβαρο» στο έργο (διαιτητής). Ήθελα επίσης, ενώ όλα τα αεροδρόμια είναι παρόμοια σε όλο τον κόσμο, οι χαρακτήρες να βρίσκονται μακριά από τη βάση τους, να είναι ταλαιπωρημένοι από ένα πολύωρο ταξίδι, να είναι αποσυντονισμένοι από την επαφή με μια διαφορετική κουλτούρα. Ακριβώς όπως όταν μεταφέρεις ένα ζώο της ερήμου στη ζούγκλα και πρέπει να προσαρμοστεί βίαια. Σε έναν τέτοιο χώρο, δίχως «δεσμούς» τα συναισθήματα μεγεθύνονται και οι πιθανότητες συμφιλίωσης μπορεί να είναι μεγάλες.

Ramiro Torres de Miguel

Συντελεστές:

Κείμενο: Ramiro Torres de Miguel

Μετάφραση: Luis Gómezbeck

Φιλολογική επιμέλεια: Βίλη Ντουχάνη

Σκηνοθεσία: Luis Gómezbeck και Ramiro Torres de Miguel

Βοηθός σκηνοθεσίας και παραγωγής: Βιργινία Μιχαήλ

Ενδυματολογία: Ελένη Εξάρχου

Κομμώσεις: Hair Studio «Αγγελική & Νότης»

Υπερτιτλισμός: Βιργινία Μιχαήλ

Σχεδιασμός ήχου: Yair López

Φωτογραφίες: Σωτηρία Ψαρού

Σποτ παράστασης: Basement Productions

Τρέιλερ παράστασης: Κωνσταντίνου Οικονόμου

Γραφιστικά: Rodrigo Cortés

Εκτυπώσεις: Volcano Graphic

Δημόσιες σχέσεις: Ράνια Παπαδοπούλου

Με την υποστήριξη των Fondation Déméter και Πολιτιστικού Συλλόγου «Αρδηττός». Ευχαριστούμε ειδικά τις Yelena Kondratova και Kayoko Tabata για την εκμάθηση των ρωσικών και γιαπωνέζικων αντίστοιχα.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Χάρης Χιώτης (Βίκτωρας)

Natalí Chávez (Μίκι)

Luis Gómezbeck (Μαρτίν)