Σαρτρ, βασικός θεωρητικός του υπαρξισμού, με το θεατρικό κείμενο “Κεκλεισμένων των Θυρών” παρουσιάζει την κόλαση τριών ηρώων σ’ έναν αβάσταχτο εννοιολογικό και συγκινησιακό κύκλο εγκλωβισμού. Πρόκειται για μια συμβολική σύλληψη της κόλασης σ’ ένα γυμνό δωμάτιο όπου έρχονται να ζήσουν ο Γκαρσέν , η Ινές και η Εστέλ οι οποίοι είναι καταδικασμένοι να δέχεται ο καθένας την παρουσία των άλλων δύο.

Σε κανένα ίσως από τα άλλα του θεατρικά κείμενα δεν αποδίδεται με τόση ενάργεια το θηριοτροφείο των ιδεών. Ο καθένας μόνος ή με επαμφοτερίζουσες συμμαχίες στην προσπάθεια διαφυγής του, τρώει τις σάρκες των άλλων, χωρίς τελικώς να την κατορθώνει.

Σ’ αυτό το ευρηματικό και ιδιαιτέρως φορτισμένο υπαρξιακό γαϊτανάκι η προσπάθεια επαφής του κάθε προσώπου δεν βρίσκει ανταπόδοση από κανέναν εκ των άλλων δύο. Σ’ αυτά ακριβώς τα διαρκώς ανεκπλήρωτα “θέλω” συνίσταται η κόλαση. Κόλαση είναι οι Άλλοι.

Η δική μας ανάγνωση και κατά συνέπεια το ανέβασμα της παράστασης βαθαίνει στην εκ των καταστάσεων σωματοποίηση του ανθρώπινου πόνου και στην αγωνιώδη προσπάθεια απελευθέρωσης απ’ αυτόν με ό,τι αυτό εννοιολογικά και αισθητικά συνεπάγεται.

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Πάνος Κυπαρίσσης
Φωτισμοί: Φάνης Δούσκος
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Σταυριανός
Ερμηνεύουν: Φαίδρα Σούτου, Γιώργος Σταυριανός, Βασιλική Σκάλκου, Μαρία Γίτσα